Sadhuoj ... Les sadhous.

En tiu lando, kie svarmas kontraŭdiroj, kaj kies miljara civilizacio estas proksima, sed iel ankaŭ tiom malproksima de la nia, la ĉeesto, kaj eĉ la ekzistado de sadhuoj, levigas en ni, okcidentuloj, multajn demandojn.  

Dans ce pays riche en contradictions, dont la civilisation millénaire est à la fois proche, mais aussi tellement éloignée de la nôtre, la présence et l'existence même des sadhous laisse l'occidental que nous sommes plein d’interrogations.



Fakte, ekzistas du specoj de sadhuoj : la veraj, nur malofte renkonteblaj, kaj la malveraj, troveblaj sur placoj kaj ĉirkaŭ temploj. Sed nenio laŭaspekte diferencigas ilin. Vi ja scias, kapuĉo monaĥon ne faras. Tial ekzistas profesiaj sadhuoj, vivtenantaj sin dank’al turistoj kaj pozantaj por fotoj. Ili ricevas ankaŭ almozon kaj nutraĵon de la nepalanoj kiuj, kvankam netrompitaj, indulgas ilin pro religia devo. Koncerne la verajn, ili asketadas for, kaŝante sin en montaraj grotoj aŭ en ĝangaloj, kie nur disĉiploj ka vilaĝanoj prizorgas ilin.  

En fait, il y a deux sortes de sadhous, les vrais, que vous n'aurez que très peu de chance de rencontrer, et les faux, qui hantent les places et les temples. Rien ne les distingue extérieurement. C'est bien connu, l'habit ne fait pas le moine. Il y a donc des sadhous de profession, qui vivent des touristes et posent pour la photo, mais aussi reçoivent aumône et nourriture des Népalais, qui bien que n'étant pas dupes, les respectent par devoir religieux. Quant aux vrais, ils font leur ascèse cachés dans les grottes de montagne ou de la jungle où seuls les disciples et les villageois prennent soin d'eux.



Ekzistas ankoraŭ du specoj de sadhuoj : tiuj, kiuj dediĉas sin al Ŝivo, la malkrea aspekto de Dio, kaj la ceteraj, por kiuj Viŝnuo, la protektanta Dio, estas la aspekto plejŝatata. La unuaj, la ŝivistoj, estas rekoneblaj pro la tri blankaj strioj surfrunte, dum la viŝnuistoj montras, de la nazo ĝis la supro de frunto, blankan aŭ flavan markon, ornamitan kelkfoje de ruĝa makulo, kies tuto formas la stiligitan piedspuron de Viŝnuo.  

Il existe encore deux sortes de sadhous, ceux qui se consacrent à Shiva, l'aspect destructeur du divin, et les autres pour qui Vishnou, le divin protecteur est l'élu. Les premiers, les shivaïstes, se reconnaissent aux trois barres blanches horizontales sur le front, tandis que les vaishnaves portent, du nez jusqu'à la racine des cheveux, une marque blanche ou jaune, parfois rehaussée de rouge ayant la forme stylisée du pied de Vishnou.



Fine, ekzistas denove du specoj de sadhuoj : tiuj, kiuj elektis mem vivon senligan kaj senhavan, por laŭdire dediĉi sin al la dieco, kaj tiuj, kiuj ricevis de sia guruo mantron, kaj votis iĝi sannyasin, tio signifas nepran malriĉecon, ĉastecon kaj plenan rezignon al la « dia providenco », kio kongruas kutime, por hinduisto, kun la lasta tempoparto de vivo, almenaŭ de perfekta vivo.  

Enfin, il y a aussi deux sortes de sadhous : ceux qui ont choisi par eux même de vivre sans attache ni superflu pour théoriquement se consacrer au divin, et ceux qui ont reçu le mantra du gourou et font le vœu de sannyasin, pauvreté absolue, chasteté et abandon complet à « la providence divine », ce qui correspond normalement, pour un hindou, au dernier âge de la vie, du moins d'une vie parfaite.