Voyage au Népal...Vojaĝo en Nepalo. : Sur les traces du rhinocéros à une corne ... Sekvante la spurojn de la unukorna rinocero.

De Bandipur, une fois redescendus dans la vallée de Pokhara, nous suivons, pour rejoindre au sud les plaines du Teraï, une route sinueuse à flanc de montagne. Unique voie de communication, la route est défoncée, poussiéreuse, polluée par les gaz d'échappement des nombreux camions, cars, voitures et motos roulant dans une cacophonie de klaxons des dépassements très périlleux. Et malgré tout, dans ce qui est pour nous un enfer, des villages de masures misérables s'accrochent au bord des précipices, des petits commerces en tous genres survivent dans des lieux improbables, les enfants vont à l'école, les femmes vont chercher sur leur dos les branchages pour les buffles, les chèvres paissent, la vie continue...

De Bandipur, post kiam ni subeniris en la valon de Pokhara, ni veturis suden, flanke de montaro, laŭ serpentumanta vojo, ĝis la ebenaĵoj de Terajo. La ŝoseo de tiu ununura vojo estis difektita, polvoza kaj poluita far la multnombraj kamionoj, busoj, aŭtoj kaj motorcikloj, kiuj ruliĝadis en la ĥaosa konfuso de hupadoj pro danĝeraj preterpasadoj. Sed spite al tio, kio por ni estis kvazaŭ infero, vilaĝetoj de malriĉaj domaĉoj obstine staris rande de apikaj krutaĵoj, ĉiuspecaj komercejoj vivetis en neprobablaj lokoj, geknaboj iris lernejen, virinoj surdorse portis branĉmanĝaĵojn por bufaloj, kraproj paŝtiĝis, vivo pludaŭras…

Sur la route de montagne à plein régime.

Bananaj spadikoj banalas survoje.

A peine sortis des derniers lacets, sans transition c'est la plaine du Teraï qui s'ouvre devant nous, plate et chaude, couverte de rizières. Dans les zones boisées, la végétation est tropicale et les villages rappellent l'Inde toute proche avec les hommes en dhotis et turbans. C'est le pays de l'ethnie Tharu, arrivée de l'Inde il y a huit cents ans pour fuir l'invasion moghole. La récolte de riz bat son plein : fauchage, battage, vannage à perte de vue, et déjà les premiers labours.

Tuj post la lastaj sinuoj, la ebenaĵo de Terajoj kuŝis antaŭ niaj okuloj, senreliefa kaj varma, kun rizejoj ĝishorizonte. Disaj arbaretoj montris tropikajn plantojn, kaj la vilaĝoj, kun viroj portantaj turbanojn kaj dhoti-on memorigis al ni la apudan Hindujon. Jen la lando de la etno Tharu, elmigrinta de Hindujo antaŭ okcent jaroj, pelitaj de la Mogola invado. Ĉie ĉirkaŭe vidiĝis rizrikolto : falĉado, draŝado, ventumado… kaj eĉ jam plugado.

Le labour des rizières.

Surrizeja plugado.

Nous nous rendons dans le village de Sauhara, en bordure du parc national du Chitwan. Ici alternent grandes prairies herbeuses, forêt mixte d'arbustes et forêt haute, dans ce qui était encore il y a peu la réserve de chasse royale. Dés notre arrivée, l'après midi même, nous partons avec notre guide découvrir les nombreux oiseaux, dont des paons sauvages, mais aussi singes et cerfs, cochons sauvages, serpents, crocodiles, gavials, tigres et surtout le fameux rhinocéros à une corne. Le tigre, nous ne le verrons pas, mais apercevrons ses traces dans la vase de la rivière. De jour et de nuit, en pirogue, à pied et à dos d'éléphant, pendant plus de deux jours nous ferons le plein d'aventures, et après avoir côtoyé les crocodiles, nous apercevrons enfin la silhouette grise et massive du rhinocéros.

Ni veturis al la vilaĝo Sauhara, proksime al la nacia parko de Chitwan. Tie, kie antaŭ nelonge estis la reĝa ĉasejo, alternas vastaj herbejoj, arbaroj de miksitaj arbustoj, kaj arbaro de altaj arboj. Ekde nia alveno, posttagmeze, ni piede iris kun nia gvidisto por ekvidi la multnombrajn birdojn, kaj inter ili, sovaĝajn pavojn. Ni ankaŭ vidis simiojn kaj cervojn, sovaĝajn porkojn, serpentojn, krokodilojn, gavialojn, tigrojn kaj ĉefe la faman unukornan rinoceron. Tigron ni ne vidis, krom ties spurojn en riverborda koto. Tage kaj nokte, en pirogo, piede aŭ surelefante, dum pli ol du tagoj aventurplenaj en apudeco de krokodiloj, fine ni ekvidis la grizan kaj masivan formon de rinocero.